Betsy
God wijst mij een weg, als ik zelf geen uitkomst zie. Langs wegen die geen mens bedenkt, maakt Hij mij zijn wil bekent.
Deze weg had ik zeker zelf niet bedacht, wie wil er nu weg uit zijn gezin?? Man en vier kinderen achterlatend, toch was dit de weg die ik moest gaan. Burn-out, het overkomt je, ik kon NIET meer!!!
Het bovenstaande lied deed me besluiten een intakegesprek aan te vragen. Zenuwachtig, zie ik mezelf nog in de hal zitten, in de eetzaal hoorde ik mensen lachen, ik zei tegen mijn man, ze vinden het hier blijkbaar nog gezellig ook! Dat kun je jezelf dan echt niet voorstellen. Even later keken we “toevallig” allebei achterom en tot onze verbazing hing daar onze trouwtekst! Het werd steeds duidelijker dat dit de plek was waar ik heen moest.
Een week later was ik er, onwennig, zenuwachtig en alleen. Iedereen thuis achterlaten is echt niet leuk, de eerste week wilde ik wel kruipend naar huis, (3 uur rijden!) niet erg logisch dus. Al heel snel had ik contact met de anderen, een vaste plek aan tafel, mensen die je op je gemak stellen, wat zijn er nog veel lieve mensen! Wat een ontdekking! Al heel snel voelde ik me “thuis”, zo thuis dat ik op zondag als een paard door de huiskamer rende… niet te geloven het was zo stil! Dat ik dat durfde! Enorm veel lol, maar ook veel tranen (waarvan ik dacht dat ik die niet meer had). Een lach en een traan het ligt zo dicht bij elkaar, en het mag in de Herberg gewoon allemaal, niemand vind het raar als je huilt, maar ook niet als je lacht
‘God wijst mij een weg, als ik geen uitkomst zie‘
De Bijbelstudies drie keer per week, lezen uit de bijbel en vooral veel zingen, zo fijn, mensen van zoveel verschillende kerken en toch één. Echt heel bijzonder!
Je wordt enorm op jezelf teruggeworpen dat was voor mij erg confronterend, gelukkig waren daar de wekelijkse gesprekken met mijn begeleidster. Samen dachten we na (ze liet het mij eigenlijk bedenken) hoe ik bepaalde dingen uit mijn leven kon verwerken, plaatsen of veranderen. Heel apart vond ik het dat je door zo op jezelf teruggeworpen te worden, dingen van jezelf heel anders gaat zien, en ook waarderen. En dat er veel dingen uit je leven helemaal niet verwerkt zijn, of dat ik zelf niet eens wist dat het er was! Best heftig allemaal.
Gelukkig was er ook zoveel ontspanning, de crea, de wekelijkse wandeling naar de markt de prachtige natuur rondom de Herberg, de gesprekken en de band onderling. Wat hebben we veel lol gehad (het kan dus echt lachen in de Herberg) we slierden eens stiekem van de trapleuning, en ik reed een rondje mee op de rollator (en ik ben toch echt 39 en best een degelijke huisvrouw). De weken verstreken, en ik voelde mezelf sterker worden er waren zelfs een paar kilo’s bijgekomen (dat was ook nodig) daar hadden mijn tafelgenoten voor gezorgd! Ze hielden me goed in de gaten hoor, of ik wel genoeg at. Na een verblijf van enkele weken ging ik huiswaarts. Terugkijkend op een hele mooie waardevolle periode (waar ik soms stiekem naar terug verlang). Waarin God me dit liet zien:
God geeft me de kracht,
om te veranderen,
wat ik kan veranderen
En de kalmte,
om te accepteren,
wat ik niet kan veranderen
En de wijsheid,
om het verschil te onderkennen!
De Herberg met al die lieve mensen, de me aanvaardden zoals ik was, mocht een middel in Gods hand zijn om mij de weg te wijzen. Waardevol en uniek.
Betsy